Odkąd ostatnimi czasy blog zyskał troszkę na popularności, ze wszystkich stron poddawana jestem różnorakim naciskom: nowo poznani mężczyźni pytają, kiedy ich wreszcie opiszę, brat stryjeczny pyta, czy nie mogłabym zamieścić tutaj ogłoszenia, bo ma do sprzedania powypadkowe AUDI rocznik 2003, a cała reszta regularnie dopytuje się: „kiedy będzie nowa notka?” albo  „o czym będzie nowa notka? kiedy będzie?”

 

Otóż nie wiem „kiedy będzie nowa notka”, bo chociaż bardzo lubię pisać „nowe notki”, nie da się ukryć, że na co dzień jestem zwykłym wyrobnikiem zmuszonym trwonić swój czas i energię pracując na swój byt,  i nie mogę jej zogniskować na to, co w życiu naprawdę ważne (pisanie bloga, rozmyślanie nad istotą wszechrzeczy, taniec w strugach deszczu).

 

Także korzystając ze sposobności w tym miejscu uprasza sięwszystkich o natychmiastowe zaprzestanie wywierania na mnie jakiejkolwiek presji, gdyż to do niczego nie prowadzi, a wprost przeciwnie: sprawia, że automatycznie wchodzę wtedy w tryb blokady

i …. po ptokach.

 

Nie ukrywam, że bardzo bym chciała rzucić pracę, mieć znacznie więcej wolnego czasu i utrzymywać się np. ze sprzedaży butelek (ewentualnie na wiosnę otworzyć mały straganik z lawendą na mole) i choć na pierwszy rzut oka pomysł ten wydaje się iście szalony, żeby było zabawniej dokonałam dokładnych kalkulacji w excelu, i niestety, odpowiedź jest jasna: nie będę się mogła z tego utrzymać…

Ażeby się upewnić liczyłam nawet kilka razy, bo matematykanigdy nie była moją mocną stroną. Płat mózgowy odpowiedzialny za całki, różniczki, cosinusy i logiczne myślenie uległ w moim przypadku skarłowaceniu…zakładając optymistycznie, że w ogóle kiedykolwiek istniał… osobiście bardziej skłaniam się ku teorii, że kiedy dobry Pan Bóg rozdawał płaty, a wszyscy stali i bez szemrania czekali  w kolejce na swój przydział, ja w tym czasie przebierałam w przecenionych stanikach…także pretensje mogę mieć tak naprawdę tylko do siebie.